بسم الله الرحمن الرحیم

شهادت کربلا پیش از آنکه حسینی باشد حسنی بود .

صلح امام حسن ( علیه السلام ) با معاویه از دشوارترین حوادثی بود که امامان پس از رسول خدا ( صلی الله علیه و اله ) از ناحیه ی این امت بدان دچار شدند.

امام حسن با این صلح ، آنچنان محنت طاقت فرسایی کشیدند که هیچ کس جز به کمک خدا ، قادر بر تحمل آن نیست .

اما امام این آزمایش عظیم را با پایداری ومتانت تحمل کردند و و سربلند و پیروز به هدف خود : ( ییعنی مراعات حکم خدا و قرآن و پیانبر و صلاح مسلمانان )دست یافتند و عشق ورزیدند.

آنان که امام را به راحت طلبی و عافیت اندیشی متهم کردند ، و آن دسته از شیعیانی که تحت تاثیر شور و احساس ، آرزو بردهاند که : کاش وی نیز در جهاد با معاویه پایداری می کرد و از راه شهادت ، زندگی می یافت و به پیروزی از همان راهی که برادرش درروز عاشورا رفت و رسید ، می رفت و می رسید ........این هر دو گروه در میزان سنجش فکر و خرد ، وزن و مقداری نیست .

اگر کسی در حالات امام حسن و معاویه بررسی کند خواهد دانست صحنه ی پیکار میان آن دو ، یک صحنه ی تازه به وجود آمده نیست .

بلکه هر یک در جبهه ی خود جایگزین و جانشین و میراث بر دو خلق و خوی متناقض و متضاد بودند.

خوی امام حسن خوی کتاب و سنت یا خوی پیامبر و امام علی و خوی معاویه خوی بنی امیه بود یا خوی ابوسفیان و هند ، درست در مقابل یکدیگر.

سر کشی و طغیان معاویه تصمیم او بر اجرای توطئه های ( بند اموی ) امام حسن و امام حسین را دسیسه ی شیطنت آمیز معاویه در برابر خطری مهیب قرار داد که اسلام را به نام اسلام تهدید می کرد و و خاموش سا ختن نور حقیقت را به نام حقیقت کمر می بست .

اگر در آن روز امام حسن خود و بنی هاشم و یاوران را به خطر می افکند و آنان را با قوای نیروند و مجهز معاویه روبه رو می ساخت و همچون برادرشان امام حسین در عاشورا بر فداکاری و جانبازی همت می گماشت ، بی شک جنگ با نابودی تمامی افراد این جبهه پایانمی یافت و باند اموی بدینوسیله به پیروزی درخشانی ، که بدون این ، در دسترسش نبوده و فکرش را هم نمی کرد نائل می گشت .

چه پس از نابودی این جبهه ، میدان برای معاویه خالی و بی رقیب می ماند . و امکان هرگونه ترکتازی و جولان می یافت و در نتیجه ، امام حسن به همان سرانجامی که سخت از آن پرهیز داشت دچار می گشت .

فداکاری و جانبازی امام نیز در آراء عمومی بجز اعتراض و ایراد اثری به جا نمی گذاشت .

امام حسن با این صلح توانست در سر راه معاویه ، دشمن نهانی ازخود او بسازد و بدست خود او وسائل سقوطش را فراهم کند و امکان یافت که دژ آهنین بنی امیه را با سوهانی از خود ایشان ، قابل نفوذ سازدد و در نتیجه پیروزی ایشان را بی اثر و بیهوده گرداند.

حسن از جان خود دریغ نداشت و امام حسین در راه خدا از او با گذشت تر نبود . او جان خود را برای جهادی صامت و آرام نگه داشت و چون فرصت و وقت موعود فرارسید .

شهادت کربلا پیش از آنکه حسینی باشد حسنی بود .

از نظر خردمندان صاحب نظر ، روز ساباط امام حسن به مفهوم فداکاری ، بسی آمیخته تر است تا روز عاشورا امام حسین . زیرا امام حسن در آن روز در صحنه ی فداکاری ، نقش یک قهرمان ستوده و پایدار را در چهره ی مظلومانه ی یک از پا نشسته ی مغلوب ایفا کرد .

شهادت عاشورا به این دلیل در مرتبه ی نخست حسنی بود و سپس حسینی که حسن شالوده ی آن را ریخته و وسایل آن را فراهم آورد

پیروزی قاطع امام حسن متوقف بود بر این که با صبر و پایداری حکیمانه اش ، حقیقت را پی برده آشکار کند و در پرت این روشنی بود که امام حسین توانست به آن نصرت و پیروزی پر شکوه ابدی نائل آید.