چهل روز گذشت. حقيقت ، عريان‏تر و زلال‏تر از هميشه از افق خون سر برآورد. كربلا به بلوغ خويش رسيد و جوشش خون شهيد ، خاشاك ستم را به بازى گرفت. خونى كه آن روز در غريبانه‏ ترين غروب ، در گمنام‏ ترين زمين ، در عطشناك‏ترين لحظه بر خاك چكه كرد ، در آوندهاى زمين جارى شد و رگ‏هاى خاك را به جنبش ، جوشش و رويش خواند. چهل روز آسمان در سوگ قربانيان كربلا گريست و هستى ، داغدار مظلوميت‏ حسين‏ عليه السلام شد. چهل روز ، ضرورت هميشه بلوغ است و مرز رسيدن به تكامل است ، مگر ما سرما و گرما را به «چله‏» نمى‏شناسيم و مگر ميعادگاه موسى در خلوت طور ، با چهل روز به كمال نرسيد.